ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑIΑ ΔΟΥΛΕIA που παρουσιάζει η Ντένη Θεοχαράκη θα μπορούσε κανείς να διακρίνει χρονολογικά δύο διαφορετικές, αλλά και αλληλοσυνδεόμενες θεματικές ενότητες, δύο είδη εικαστικής έκφρασης. Η πρώτη ενότητα αφορά στην ‘αθώα’ εποχή, όταν το μυαλό και το κορμί δεν αγωνιούσαν για την ύπαρξη της πρόσφατης θανατηφόρας απειλής που έπληξε όλη την ανθρωπότητα. Σε αυτήν, η ζωγράφος αναπαράγει μνήμες από ταξίδια αναζήτησης και εξερεύνησης σε μακρινές χώρες -κυρίως της Ασίας- εκεί όπου η ζωή κυλάει σε άλλους ρυθμούς και διέπεται από διαφορετικούς πολιτισμικούς κανόνες.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚH ΑΝΑΠΑΡAΣΤΑΣΗ EΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡAΞΕΝΗ ΔYΝΑΜΗ. Ενώ μνημονεύει τη σκέψη του δημιουργού της για τον κόσμο, δεν μεταφέρει την εικόνα του δια μνήμης, όπως η ζωγραφική. Στη φωτογραφία απαιτείται η φυσική παρουσία του δημιουργού της στον ίδιο δεδομένο χωροχρόνο της εικόνας.

ΜEΣΑ ΑΠO ΤΑ ΤΑΞIΔΙΑ ΤΗΣ σε διάφορα μέρη του κόσμου, η Ντένη Θεοχαράκη αναπαριστά τις συγκινησιακές της εμπειρίες και αποτυπώνει στον φωτογραφικό φακό τις πολιτισμικά ενδιαφέρουσες περιηγήσεις της. Στην έκθεση η σιωπή της ματιάς, μας αφηγείται με έναν ξεχωριστό τρόπο, ιστορίες ανθρώπων που συνάντησε στα ταξίδια της σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Ευρώπης, της Αμερικής.

Έτσι όπως η Ντένη Θεοχαράκη ξαναχρησιμοποίησε για το δικό της εικαστικό ταξίδι παλιά χαρτιά για συναρμολόγηση εξαρτημάτων αυτοκινήτων που βρήκε στο λεηλατημένο εργοστάσιο του Βόλου (blueprints), με τη νέα της δουλειά και με τους δικούς της διακριτούς κώδικες, συνθέτει νέους κόσμους, έχοντας κατά νου ότι πρόκειται πάντα για τον δικό μας, ετούτο εδώ, τον κάτω κόσμο.

Η φύση δεν αντιγράφεται, δεν αναπαρίσταται εικονογραφικά, αλλά ούτε στέκεται σαν αφορμή για μια απλοϊκή διακοσμητική καλλιγραφία. «Η ακρίβεια δεν είναι η αλήθεια», έλεγε ο Matisse, κι αυτό εδώ έχει την ισχύ του. Η συγκινησιακή ένταση στη ζωγραφική της Ντένης Θεοχαράκη είναι αυτή που απο-δομεί και ανα-δομεί τη φύση και αναζητά την αλήθεια μιας «άλλης» ακρίβειας, αναζητά μορφές αποδεσμευμένες από την αναπαράσταση, αλλά δεσμευμένες από την ευαισθησία, την εκφραστική δύναμη, τη λυρική έμπνευση και το ανήσυχο πνεύμα του δημιουργού

Ακριβώς σε αυτόν τον εννοιολογικό χειρισμό έγκειται η πρωτοτυπία του έργου της Ντένης Θεοχαράκη, η αυθεντικότερη έκφρασή του, το «σήμα κατατεθέν» που το ξεχωρίζει σαν μια ιδιαίτερη γλώσσα. Επιπλέον όμως καταδεικνύεται και η αλληλεξάρτηση, στον χρόνο και στον χώρο, των πιο διαφορετικών ιδιωμάτων της τέχνης –ακόμη και των πιο αταίριαστων, των πιο αντίθετων- και ως εκ τούτου και η ουσιαστική, ενιαία ταυτότητά  τους. Έτσι λοιπόν τελικά αντιλαμβανόμαστε ότι η τέχνη δεν διαγράφει μία μόνο πραγματική κατεύθυνση, και τούτο διότι γνωρίζει και μπορεί να αναγεννιέται μέσα σε κάθε καλλιτέχνη, κάθε φορά ανανεωμένη και μοναδική. Ο Anselm Kiefer έγραψε: «Όλες οι ιστορίες του ουρανού αρχίζουν στη γη». Έτσι ακριβώς μοιάζουν να αποκαλύπτονται και να εκτυλίσσονται οι «ιστορίες» της Ντένης Θεοχαράκη. Βλέπουμε την εικόνα να εκτινάσσεται ιλιγγιωδώς προς τα πάνω, σαν να ωθείται μέσα από τις αόρατες ρίζες της, –συχνά επαναλαμβανόμενη σε παράλληλες, ασύμμετρες συνθέσεις–, να μεταμορφώνεται, να καταλήγει σε αιχμηρή κορυφή καθεδρικού ναού, σε γιγάντιο σταλαγμίτη, σε μέγα κάκτο. ή, ακόμη, σε μοναστήρι του αιθέρα, σε ζιγκουράτ της Βαβέλ ή και σε τίποτα απ’ όλα αυτά, διότι το παράδοξο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

O  εικαστικός κόσμος της Ντένης Θεοχαράκη συγκροτείται με εικόνες που αντλεί από την φύση, αποτυπώνει αφαιρετικά με μαυρόασπρους τόνους ή χρωματικές κηλίδες και με μια έντονη και μοντέρνα εκφραστική γλώσσα, που διεισδύει τις μορφές, τις αποδομεί, τις αναπλάθει και τις εμπνέει με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και συναισθήματα, αποκαλύπτοντάς μας την καθολική έννοια της ζωής.

Αντιστεκόμενη σθεναρά στις προκλήσεις των διαφόρων περαστικών "συρμών", η Θεοχαράκη δημιούργησε μια χαρακτηριστικά προσωπική γραφή, ταυτισμένη με το πάθος της για δημιουργία. Γραφή που έχει αποτελεσματικά ορθώσει ανάστημα στην ισοπεδοτική παγμοσμιοποίηση των καιρών μας.

Όταν πρωτοείδα την πτυχιακή εργασία της Ντένης Θεοχαράκη το 2011, στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, ένιωσα να μεταφέρομαι σ' έναν κόσμο μακρινό σαν εκείνον που είχα συναντήσει στις σπηλιές - καταφύγια των πρώτων χριστιανών στην Ανατολία. Τα έργα που εκθέτει η Ντένη Θεοχαράκη συνοψίζουν όλα αυτές τις ετερόκλητες και τόσο συγγενικές εικόνες. Αποδεικνύουν, όπως θα έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, ότι το πραγματικό μυστήριο του κόσμου δεν βρίσκεται στο αόρατο, αλλά στο ορατό. Κι αποτυπώνουν με τα μέσα που της προσφέρει η πλαστική έκφραση την αρχέγονη προσπάθεια του ανθρώπου να το συλλάβει ακόμα κι αν δεν μπορέσει να το κατανοήσει.

Η τάξη και η αταξία του μικρόκοσμου συνθέτει τη φόρμα του μακρόκοσμου. Την ίδια φορά ακολουθεί και η Θεοχαράκη. Στο προσωπικό της Ακριθακικό «τσίκι – τσίκι» παρεμβάλλονται σπίτια, πρόσωπα, εικόνες, μνήμες, όλα συμπιεσμένα από μια αέναη γραφή. Πως μπορεί να ερμηνευτεί όμως το ξεφόρτωμα της αποθήκης του υποσυνείδητου με αυτόν τον τρόπο; Ως ενστικτώδης συναρμολόγηση ετερόκλητων λέξεων με σουρεαλιστική διάθεση; Ως πλάσιμο της προσωπικής εμπειρικής κορδέλας αρνητικών φιλμ; Μπορεί και τα δύο.