Η τάξη και η αταξία του μικρόκοσμου συνθέτει τη φόρμα του μακρόκοσμου. Την ίδια φορά ακολουθεί και η Θεοχαράκη. Στο προσωπικό της Ακριθακικό «τσίκι – τσίκι» παρεμβάλλονται σπίτια, πρόσωπα, εικόνες, μνήμες, όλα συμπιεσμένα από μια αέναη γραφή. Πως μπορεί να ερμηνευτεί όμως το ξεφόρτωμα της αποθήκης του υποσυνείδητου με αυτόν τον τρόπο; Ως ενστικτώδης συναρμολόγηση ετερόκλητων λέξεων με σουρεαλιστική διάθεση; Ως πλάσιμο της προσωπικής εμπειρικής κορδέλας αρνητικών φιλμ; Μπορεί και τα δύο.